Help... Ik ben zwanger

Het moment dat ik wacht op de uitslag op de zwangerschapstest het zal toch niet….

Wat voor veel vrouwen een moment van juichen is of tranen van geluk eindigde bij mij in vloekpartij en tranen van verdriet. De streepjes waren snel zichtbaar en begon te shaken. Ik wist niet wat ik moest denken en vele gedachtes schoten door mij hoofd. Nu hoor ik mensen al denken… Je weet dat een ongelukje  in klein hoekje zit, maar wat als je alles had gedaan om dat ongelukje te kunnen voorkomen.

Hoe ging ik dit uitleggen. Ik had geen relatie en was zwanger! Dit was toch niet mogelijk…

Met tranen, zenuwen, gevloek(in mijn gedachte) en een ongemakkelijk gevoel belde ik mijn zus om te vertellen dat ik een positieve zwangerschapstest had en daarna 2 vriendinnen. Later die dag heb ik dit ook verteld aan mijn ouders. Wat was ik bang voor de reacties en natuurlijk was iedereen in shock, maar ik wist dat de mensen die dichtbij mij stonden mij zouden en zullen helpen met deze situatie. Een baby in mijn buik… dat bestond niet.

Paar dagen later zat ik bij de huisarts met een doorverwijzing naar de verloskundige in het ziekenhuis. Dit kwam omdat,  ik een schildklierafwijking heb, ik al jaren problemen hiermee heb en ook al een tijd geen medicatie meer hiervoor slikte( ja heel eigenwijs, maar voelde met of zonder geen verschil).

Ik had mijn moeder meegevraagd en ik kreeg mijn 1e echo. Ik was 4 weken en paar dagen zwanger en hoe bijzonder is het om dan al een kloppend hartje te kunnen zien. Vanaf dat moment wist ik dit is mijn kleine wondertje.  Zo sterk en zo bijzonder.. je had er niet kunnen zijn en toch ben je daar.  Door me schildklier moesten mijn waardes meteen gecheckt worden en deze waren uiteraard zodanig hoog dat zelfs de internist überhaupt vreemd vond dat ik een eisprong had kunnen hebben met deze waardes. Maar ze zat er toch echt….. Mijn kleine baby(girl) wat ik toen natuurlijk nog niet wist).

Tegelijkertijd kwamen er zoveel emoties op mij af. Door mijn verleden waar ik al een hoop had meegemaakt en alle werkdruk van de afgelopen jaren zat ik al een tijdje midden in een burn-out. Ik was hiervoor in behandeling. Doordat ik al met zoveel emoties en gevoelens in de knoop zat, ik niet wist of ik van mezelf kon houden/accepteren wie ik ben kon ik dan eigenlijk wel van mijn eigen kindje houden? Had ik wel moedergevoelens? Ben ik überhaupt een moederfiguur? Zie je mij al een kind opvoeden?

Zo onzeker dat ik was heb ik mijzelf laten groeien hierin. Ik was zo bang dat ik niet van mijn eigen kindje kon houden dat ik hierin verder begeleiding heb gezocht bij een maatschappelijk werker en een wijkteam. Ik wilde namelijk mijn familie en vrienden hierin zo min mogelijk belasten, omdat dit een leerproces van mezelf was en alleen ik kon dit gaan oplossen. Ook had ik al snel geregeld dat ik via de GGD Sterk ouderschap kon gaan volgen zodra ik mijn baby zal ontmoeten. Alles wat ik deed en regelde deed ik voor mijn kleine meid.

Bij 10 weken zwangerschap kon ik er niet meer omheen. Ik moest het gaan vertellen aan de rest van de familie/werk/vrienden. Mijn buik groeide zodanig dat het begon op te vallen. Ja ik was bang voor alle negatieve reacties.. die ik ook zeker heb gekregen en wat mij erg veel verdriet heeft gedaan, maar ik kreeg ook hele lieve en positieve reacties.

Ik woon in een flatje 5 hoog zonder lift en (geen officiële)slaapkamer. Ik kon geen andere woning krijgen, want je bent geen urgent als je zwanger bent, want zoals de gemeente en de woningbouw het omschrijft je kiest zelf voor een zwangerschap of de keuze om het te houden ondanks dat je zo woning heb.

Mijn baan ben ik verloren tijdens de zwangerschap. Ik zat al in de ziektewet wegens een burn-out en me zwangerschap maakte het er niet makkelijker op. Geen contract verlening. Positief nieuws

• Geen geschikte woning.
• Geen baan.
• Uitkering regelen.
• En toen kwam er ook nog is bij dat de kraamzorg hier niet kon komen kramen, omdat de woning arbeidsongeschikt is.

Niets weerhield mij ervan en bleef doorgaan en te proberen genieten van mijn zwangerschap. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist zat ik al bijna op het einde van de zwangerschap. 25 kilo verder, een dikke buik, oververmoeid en op de bank in het huis van mijn ouders. Ik redde de trappen niet meer, had veel last, dus trok daar tijdelijk in tot de kraamtijd voorbij was.

Thuis was alles geregeld en klaar. Ik had van mijn laatste spaargeld veel spullen aangeschaft en baby kleding, maar gelukkig kreeg ik veel tweedehands, en zijn ik en de baby goed verwend door iedereen.

Ik word/werd alleenstaande moeder en ik ging het goed doen was het enige wat door mij gedachte ging!

P.S In het speciaal wil ik mijn familie en vrienden met als belangrijkste mijn moeder, vader, zus en zusje bedanken voor alle geduld, alle steun, alle liefde, en alle spullen die wij hebben gekregen in deze periode en vooral dat jullie er waren voor ons!

Oja, Ik schrijf bewust niet over de vader van Livanah in mij verhalen voor de nieuwsgierige onder ons. Tijdens de zwangerschap is hij er niet geweest, heeft Livanah wel ontmoet meerdere keren alleen is er op dit moment al maanden geen contact. Aangezien ik de communicatie en contact tussen hem en mijn dochter open wil houden is dit het enige wat ik erover kwijt wil!

Hoe reageerde jullie op de zwangerschap? En de omgeving? Voelde jullie een stukje onzekerheid of juist niet?