Wanneer het eventjes regent in je leven en je door je eigen ogen even geen positiviteit meer ziet. Ik heb al een tijdje geen blog geschreven en tegelijkertijd vind ik het weer heel spannend om iets met jullie te delen.

De laatste weken voelt het voor mij allemaal gewoon even zwaar. Sinds een paar weken heeft Livanah weer last van slaapproblemen voornamelijk uit angst. Dit betekend dat zij niet zelfstandig in slaap durft te vallen, ze hoort teveel geluiden die zij waarschijnlijk niet kan plaatsen en daardoor niet alleen durft te slapen. De paniek stond in haar ogen zodra het bedtijd moment weer kwam en kreeg haar met geen mogelijkheid in haar eigen bed. Dit betekend nu dat ik elke avond samen met haar in mijn bed lig en wacht tot zij in slaap valt. Dit werkt het beste voor haar op dit moment dus dat heb je over als moederzijnde. Je wilt tenslotte dat je kind zich veilig voelt. Anderzijds betekend dit op mijn werkdagen dat ik avonds om 20.30 achter het gasfornuis sta om nog te koken aangezien ik dan nog moet eten(livanah eet warm middags op het kdv en dan avonds een boterham). De avonden worden langer waardoor ik blij ben als ik om 23.30 in bed weer verder lig te malen naar geschikte oplossingen en dan een keer halverwege nacht in slaap val en de wekker weer om 05.30 afgaat. Gemiddeld leef ik nu op max 4 a 5 uur slaap. Dit hakt er aardig in aangezien de zon ook niet altijd schijnt op mijn werk. Maar dit is de realiteit waar ik in leef.

De woning waar ik in leef (slapen in een afgeschermd berghok zonder dat er geventileerd kan worden, waar de cv ketel hangt, en je maar 2 stappen rechtop kan staan en waar je officieel niet mag slapen)is gewoon weg te klein voor ons. Een woonkamer van hoogstens 4 bij 5 en daar moeten wij dan ook maar gaan slapen( dit kan niet want dan snapt ze het verschil niet tussen spelen en slapen)en misschien mag ik niet zeuren? Want tenslotte hebben wij een dak boven ons hoofd.
Meerdere malen heb ik hulp gevraagd bij de woningstichting en de gemeente dat deze situatie niet oke is en dan voornamelijk voor Livanah. Wij worden gehoord, er word geluisterd, er word een soort van begrip getoond maar een oplossing is er niet. Zoals de woorden van beide partijen heb ik hier zelf schuld aan, want ik wist dit voordat ik Livanah kreeg. Wat ik dan niet begrijp is dat er niet word gezien dat het welzijn en functioneren van Livanah een kind van bijna 2 en een moeder die hard werkt, de zorg alleen draagt gewoonweg langzaam na beneden zinkt door de huidige situatie. Particulier huren is geen optie als een alleenstaande gewoonweg omdat ik een gemiddeld salaris heb van 1 verdiener.
En eigenlijk ben ik niet boos, maar verdrietig, teleurgesteld en vooral moe! Zolang wij op deze manier slapen, overlast hebben door geluiden, weinig bewegingsruimte hebben, continue op elkaars lip zitten kan ik de situatie zelf niet veranderen. Wat mij het meest verdrietig maakt is dat ik niks voor Livanah kan betekenen omtrent het slapen behalve de veiligheid bieden van mijn aanwezigheid!

En doordat ik dacht dat het allemaal niet nog erger kon heb ik ook nog is een muis ontdekt in huis waardoor ik op dit moment helemaal niet kan slapen! Ondertussen maar nieuwe dingentjes in huis gezet om de positieve vibes weer een beetje terug te kunnen krijgen!

Gelukkig hebben wij nu weer een weekje vrij en gaan wij optimaal bijtanken wanneer wij er een paar dagen tussen uit gaan.

Livanah word ondertussen over 3 maanden alweer 2 en ontwikkeld zich enorm. Ze kletst de oren af en toe van mijn hoofd af en zingt volop mee met verschillende liedjes. Op spullen klimmen, dansen en springen door de woonkamer vind zij erg leuk om te doen. Als ze het ergens niet mee eens is gaat ze een discussie met je voeren en speelt al echt rollenspelletjes met haar speelgoed. Zij is mijn zonneschijn na alle regen waardoor ik soms de zorgen weer even vergeet, maar ook word herinnerd waarvoor ik het allemaal doe! Genoeg geklaagd voor vandaag en een dikke knuffel voor jullie ♡